Popa Chubby (US) Bluesrock De Casino Sint-Niklaas (03-11-2022) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: De Casino info artist: Popa Chubby © Rootsville 2022

Nog niet zo lang geleden hadden ze in De Casino in Sint-Niklaas een uitverkocht concert van Walter Trout. Dat kaderde in een reeks van 3 blues-rock concerten waar ook Randy Hansen staat geprogrammeerd later deze maand. Vandaag was het echter de beurt aan Popa Chubby, bluesrocker pur-sang.

Ted Horowitz, wat de echte naam is van Popa Chubby, werd geboren in 1960 in de Bronx en is een zoon van de Big Apple. Popa Chubby rockt al meer dan 30 jaar de blues op zijn felle en soulvolle manier. Op zijn nieuwste plaat “Emotional Gangster”, maken we kennis met de emotionele kant van deze New Yorker. Dit betekent allerminst dat hij rustiger wordt. Het wilde vuur dat Popa eigen is sinds hij begon als gitarist in de NYC punk scene, blijft onmiskenbaar voortleven in zijn ‘gevaarlijke’ blues. Inspiratie haalt Popa Chubby uit de tijd waarin we leven: niet enkel zijn eigen issues, maar het grotere plaatje van een uit elkaar vallende wereld. Bij deze tournée wordt hij bijgestaan door de ons aller gekende Kris Jefferson aan de bas, Stefano Giudici op drums en Luca Chiellini aan de toetsen.

Persoonlijk ben ik wel een grote fan van Popa Chubby, toch wat zijn cd werk betreft. Ik denk niet dat er maar eentje ontbreekt in mijn cd-verzameling. Echter heeft hij mij tot hiertoe, live nog niet kunnen bekoren. Te weinig van zijn eigen nummers en teveel Hendrix en daar kom ik dus echt niet voor. Benieuwd of hij mij vandaag wel zou kunnen “inpakken”.

De mooie zaal van De Casino was aangenaam gevuld, maar niet de grote volkstoeloop. Het concert was trouwens niet uitverkocht. Stipt op tijd kondigde de MC van dienst de band aan en vertrok Popa aan topsnelheid met ‘Motorcycling Mama’ en gooide er onmiddellijk een instrumentaaltje achterna dat meer dan stevig was te noemenb, en dat hij de titel ‘Steel Horse Serenade’ meegaf. Met ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’ van Jimmie Cox (uit 1923 aub) kregen we de eerste cover van de avond. Knappe versie met eigen Chubby accenten in verwerkt. De set swingt en shaket als de beesten met ‘I Don’t Want Nobody’ en ‘Stoop Down Baby’. Eerlijk? Het beste wat ik van Chubby live al had meegemaakt. Stevige ritme sectie maar alle lof naar Luca Chiellini aan de toesten, een klasse apart die man.

Het mocht dan even trager, hoewel, met ‘Grown Man Crying Blues’ uit zijn “Delivery After Dark” cd uit 2007. Maar hierna schakelt hij direct over naar een stevige stamper met alweer geweldig toetsenwerk van Chiellini. Het nummer neigt naar een stevige rocker. Met ‘How Many More Times’ serveerde hij zijn tweede cover van de avond, een song dat te vinden is op het debuutalbum van Led Zeppelin. Bij deze haalt hij dan ook eens de slide boven. Dan, de obligate Hendrix nummers waaronder ‘Hey Joe’, met zeer lange en uitgesponnen gitaarsolo. Hij geeft er wel zijn eigen twist aan. Uiteindelijk toch wel geslaagd moet ik herkennen deze keer.

Na de voorstelling van de band schiet hij nogmaals een stevig instrumentaal nummer af waarin lekker surftoetsen in verborgen zitten. Tot hiertoe is alles meer dan te pruimen, maar richting het einde toe krijgen we alweer teveel uitgerokken solo’s, die een mengelmoes bevatten van alle soorten stijlen en mij wat verward overkomen. En ze blijven duren, zodanig dat het wat vervelend begint te worden. Tijd om af te ronden dacht ik zo. De man was ondertussen al meer dan twee uur aan het spelen. Maar dan kwam er nog een “specialleke”. Ik had al gezien dat er een extra drumstel op het podium was geïnstalleerd, wel het mysterie werd opgelost. Na een stevige bassolo van Kris Jefferson, installeerde Popa zich achter het drumstel en begon stevig mee te roffelen, bewijzend dat hij meer kan dan alleen maar gitaarspelen. Jefferson liet zijn plaats aan Stefanio Giudici en we kregen een stevig drumduet. Ferm was dat wel.

Nog eentje kregen we tussen de kiezen, alweer met een ellenlange solo, en toen legde Popa de gitaar neer en bedankte het dankbare publiek, dat wel geen extra meekreeg naar huis. Het was goed geweest moet de man hebben gedacht.

Al bij al een goed optreden, toch in het begin en het beste dat ik van Chubby live had meegemaakt. Nu nog af van die eeuwig durende solo’s en het komt voor mij ooit wel goed.

Marcel